ﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ. ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻥ. ﺣﺘﯽ ﻋﮑﺲ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮﯼ ﻗﺎﺏ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ . ﭼﺸﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﯾﻢ. ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ . ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ… ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ…
ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ. ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ. ﮐﻪ ﻧﮕﻔﺘﯽ. ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﻫﻢ ﻧﺸﺪﯼ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﯼ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﻢ. ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﮑﻮﺑﯽ ﺭﻭﯼ ﺳﺘﻮﻥ. ﺳﮏ ﺳﮏ ﮐﻨﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ. ﺩﻣﺎﻏﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﯽ. ﻣﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺎﺭﯾﺨﯿﻢ . ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ. ﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯ. ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻥ . ﺣﺘﯽ ﻋﮑﺲ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮﯼ ﻗﺎﺏ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﺩ. ﭼﺸﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ.
ﺑﯽ ﻭﻓﺎ !
.
.
.
.
ﭘﺎﻧﻮﯾﺲ : ﻗﺎﯾﻢ ﻧﺸﻮﯾﺪ ﺭﻓﻘﺎ! ﺳُﮏ ﺳُﮏ ﺍﺻﻼ! ﺩﯾﺪﻣﺘﺎﻥ!
ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪﻥ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ. ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻧﺎﻥ ﺑﯿﺎﺭ ﻭ ﮐﺒﺎﺏ ﺑﺒﺮ. ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺳﺒﯿﻞ ﺁﺗﺸﯽ ﺑﮑﺸﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻢ . ﭼﻪ ﮐﻮﻓﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﯾﻢ ﺑﺎﺷﮏ؟ ﮐﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ؟ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﻮﯾﻢ؟ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺷﺎﻩ ﺩﺯﺩ ﻭﺯﯾﺮ. ﺗﺎ ﺍﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺣﮑﻢ ﮐﻨﯿﺪ. ﻭﺯﯾﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﯿﺪ. ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻻﺍﻗﻞ. ﺑﺎﺷﯿﺪ … ﻫﻤﯿﻦ.
.