باباي ما اگر زنده بود، عكسش را نمي گذاشتيم روي پروفايل تلگرام كه مثلا دستمان را انداخته ايم دور گردنش و انگار داريم سرخ و سفيد گونه اش را مي بوسيم . يا مثلا سلفي بي هوا بگيريم از خودمان و او، وقتي با زيرپيراهني سفيد و پيژامه راه راه نشسته روي مبل و خيره به روزنامه ايست كه جلويش باز است و از كل صورتمان، يك چشم و يك ابرو و يك لبخند پهن نصفه توي عكس بيفتد.

به جايش مي رفتيم دم پرش. ميوه مي گذاشتيم توي ظرف و پوست مي گرفتيم و برش مي زديم و برش ها را تعارف مي كرديم و مي گفتيم دستمان تميز است و تازه شسته ايم و بعد چاي لب سوز مي اورديم و قندان طرح قاجار و كشمكش خشك شده را در پياله اي بلور. هي جلويش ويراژ مي داديم و هي سوال هاي الكي مي كرديم كه اخبار چي گفت؟ مهموني پارسال عمو اين ها يادته؟ اون مشتريه كه گفت پول لباسارو بعدا مياره، آورد؟

نه كه جواب هايش مهم باشد؛ فقط براي اينكه وقتي حرف مي زند، خيره شويم به لب هاي پوست پوست كبود و سبيل تيغ تيغي جوگندمي و ريش هاي تازه توك زده اش. تا صداي مخملي و گرفته اش را بريزيم توي جانمان كه درد و مرض و غم و دلتنگي و بي پدري را بشورد و ببرد.

باباي ما اگر زنده بود، دعا مي كرديم هميشه نوروز باشد.تا بعد از حول حالنا، قبل از اينكه عيدي ها را از لاي قرآن در آورد، بكشدمان سمت خودش و زبري صورتش را روي لپ هايمان بچسباند و دست هايمان، عطرش را بگيرد و حجم تنش ، پرمان كند از حضورش و خالي مان كند از نياز به هر كس كه آغوشي دارد.

باباي ما اگر زنده بود، مجبور نبوديم روز پدر خودمان را قايم كنيم از دنيا. وادار نبوديم به تلگرام سر نزنيم و اينستا و فيس بوك باز نكنيم كه خدايي نكرده چشممان نيفتد به عكس شماها و باباهايتان كه وسط كار و توي مهماني و انتهاي خيابان، مژه هايمان نم بردارد و به خدا كه از رگ گردنمان نزديك تر است غر بزنيم كه حال مي كني با وضع ما مشتي؟

باباي ما اگر زنده بود، …
آخ اگر باباي ما اگر زنده بود….

تقدیم به آن ها که روز پدر، دنیا برایشان تنگ می شود….

پی نوشت: دوره جدید کارگاه داستان کوتاه و بعضی چیزهای دیگر، مرتضی برزگر، دوشنبه ها و سه شنبه ها از ساعت 18 الی 20 موسسه بهاران. تلفن 88892228 . با توجه به ظرفیت محدود دوره، لطفا ثبت نام خود را هر چه سریعتر انجام دهید.