مرتضی برزگر

پدر، همسر و غمگین معاصر

داستان نویس

معلم داستان نویسی

مدیر آی‌تی و CRM

کارشناس تولید محتوا

مرتضی برزگر

پدر، همسر و غمگین معاصر

داستان نویس

معلم داستان نویسی

مدیر آی‌تی و CRM

کارشناس تولید محتوا

نوشته های بلاگ

ﺳﻨﮑﺠﺒﯿﻦ

19 اردیبهشت 1395 نوشته‌ها

ﻋﺎﺩﺕ ﻫﺮ ﺷﺐﺷﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻇﺮﻑ ﺳﻔﺎﻟﯽ ﺳﺒﺰﺁﺑﯽ ﻭ ﺗﻪ ﮔﻮﺩ ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ ﺧﻮﺭﯼ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﺑﺖ ﺳﮑﻨﺠﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ. ﺧﯿﺎﺭ ﺭﺍ ﺭﻧﺪﻩ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﻮﯾﺶ ﻭ ﺑﭽﻪ ﮐﺎﻫﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﯾﺰﻧﺪ ﻭﺳﻂ ﺳﻔﺮﻩ . ﻟﻘﻤﻪﺍﯼ ﻧﺎﻥ ﻭ ﮐﻤﯽ ﭘﻨﯿﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﭗﺷﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺳﮑﻨﺠﺒﯿﻦ ﺭﺍ ﻫﻮﺭﺕ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺑﺎﻻ. ﺗﺎ ﺑﻪﻗﻮﻝ ﺁﻗﺎﺟﻮﻥ، ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮﯼ ﮔﻠﻮﯾﺸﺎﻥ ﮔﯿﺮ ﻧﮑﻨﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﺷﯿﺮﯾﻨﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ، ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ، ﻭ ﺣﺘﯽ ﺁﻥ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱﻫﺎﯼ ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﺩﺭﻫﺎﯾﻤﺎﻥ، ﺗﻮﯼ ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦﻣﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ.
.
ﻓﺸﺎﺭ ﺁﻗﺎﺟﻮﻥ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽﺍﺵ ﻋﻮﺩ ﮐﻨﺪ . آن ﻗﺪﺭﯼ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﯾﺎﺩﺵ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﭘﯿﻠﻪ ﮐﻨﺪ . ﺣﺘﯽ ﺁﻥ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽﺍﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻩﺍﺵ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮﺩ . ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺜﻞ ﺁﻻﺳﮑﺎﻫﺎﯼ ﺩﺳﺖ ﺳﺎﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ. ﺑﻌﺪ ﺁﻥ ﺷﺐ، ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﻨﮑﺠﺒﯿﻦ ﻧﺨﻮﺭﺩ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺗﻠﺦ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﻗﻨﺪ ﻭ ﭼﺎﯼ ﻭ ﺳﻤﺎﻭﺭ. ﺁﻥﻗﺪﺭﯼ ﻧﺒﺎﺕ ﻭ ﮐﺸﻤﺶ ﻭ ﺷﯿﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ، ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺕ ﺷﺪ، ﻫﻢ ﻋﺴﻞ . ﺩﮐﺘﺮﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻗﻨﺪﺵ ﺑﺎﻻﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺧﺪﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥِ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
.
.
.
.
ﭘﺎﻧﻮﯾﺲ : ﯾﮑﯽ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ. ﺧﻮﺍﺏ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﻮﯼ ﯾﮏ ﺑﺎﻍ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺩﺭﻧﺪﺷﺖ – ﺳﻔﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺪﯾﻢ ﻫﺎ – ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻥ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ. ﺑﻌﺪ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺴﺎﻁ ﺳﻨﮑﺠﺒﯿﻨﺸﺎﻥ ﭘﻬﻦ ﺍﺳﺖ . ﻧﺎﻥ ﻟﻘﻤﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﭘﻨﯿﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻭ. ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﮐﻪ ﭘﺮﯾﺪﻩ، ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺣﺎﺝ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﺁﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ.

برچسب:
یک دیدگاه بنویسید