معلم ریاضی گفت: «دو، همیشه از سه کوچکتر است.» گفت: «این معادله تا بی نهایتِ دنیا، صحیح است.» صحیح بود؟ همه این سال ها. تا قبل از اینکه یک برنامه نویس، عاشق شود. عاشق کی یا چطور؟ بی اهمیت است. اما می توان خیال کرد وقتی اولین بار، خمِ کنار گردن معشوق را دیده، انگشت هایش روی صفحه کلید، بند نشده. احساس کرده باید کدی بنویسد که دوست داشتن را نمایش دهد؛ مثل نویسنده ها که با کلمه می گویند، نقاش ها که با تصویر و آهنگسازها که با چیدن نت‌ها روی خطوط موازی. نشسته و ساعت ها کد زده. یک عالمه «صفر و یکِ» پشت سر هم. در مبنای دو. می دانسته که ترجمه این صفرهای لای یک و یک های لای صفر، عاشقانه ترین کلام دنیاست. معشوق چه؟ می فهمیده؟

معلم ریاضی گفت: «دو، همیشه از سه کوچکتر است.» برنامه نویس خیال کرد که اگر بعد از او «دیگر تنها نباشد» و اگر به جای صفر ها و یک ها، «دو» قرار بگیرد و اگر «عشق در رسیدن باشد»، دیگر شاید دو کوچکتر از سه نشود. حتا ممکن است بعد از «دو» شدن، هیچ عدد دیگری باقی نماند. معلم ریاضی گفته بود: «این معادله تا بی نهایت دنیا، صحیح است.» صحیح بود؟

نه! عشق ، عدد را رسوا می کند و عملگر را بی فایده. برنامه نویس نوشت: «دو کوچکتر از سه.» رفت خط بعد. معادله را تصحیح کرد. اینطور که هر جایی از دنیا، اگر کسی نوشت «کوچکتر از سه»؛ اینتر زد یا فاصله گذاشت، یک قلب درشت قرمز زاییده شود.❤️

قلبی به اندازه همه دنیا و برای یک نفر. قلبی که می تواند خودش یک واژه باشد به وسعت «دوستت دارم» و پر تپش به اندازه «همه صفرهای لای یک و یک های لای صفر.» حالا دیگر معلم ریاضی هم به معادله ها انصافانه تر نگاه می کند. می داند که هیچ فرمولی تا بی‌نهایتِ دنیا، صحیح نیست و تنها قانونِ پابرجای گیتی، عشق است. می داند که عشق می تواند همه معانی را عوض کند. همه فرمول ها و همه کدها را . باور ندارید؟ کوچکتر از سه. دو نقطه ستاره….