مرتضی برزگر

پدر، همسر و غمگین معاصر

داستان نویس

معلم داستان نویسی

مدیر آی‌تی و CRM

کارشناس تولید محتوا

مرتضی برزگر

پدر، همسر و غمگین معاصر

داستان نویس

معلم داستان نویسی

مدیر آی‌تی و CRM

کارشناس تولید محتوا

نوشته های بلاگ

مامان پروانه، من سمت هیچ زنی نمی تونم برم

26 آبان 1394 نوشته‌ها

دکتر گفت: این قرص ها از مردی میندازتت. تا چهار پنج ماه نمی تونی سمت هیچ زنی بری. گفت هفته اول یک چهارمش رو می خوری. هفته دوم نصفه شو. هفته سوم یک دونه کاملش. بعد اگه دیدی هنوز می تونی بغض کنی، دوتاشو. یکی صبح یکی شب. آروم آروم باید بدنت عادت کنه بهش . و گرنه می‌میری. شب اول یکیش رو کامل خوردم. شب دوم، دو تاشو. شب سوم بود که خوابم برد تا شب پنجم.

توی خواب می دیدم که همه زن ها دارن می آن سمتم و من سمت هیچ زنی نمی تونم برم. مامان را دیدم که روی قبرش ایستاده و دست هاش را باز کرده سمتم. گفتم: «مامان پروانه، من سمت هیچ زنی نمی تونم برم.» گفت: «بیا مامان.» رفتم. صورتش خیس بود. آب از چشم هام می آمد و می سوخت. بعد از قبر بالایی بابا آمد بیرون. سر سفره را داد دستم. گفت: «مامان غذا پخته برات.» دولا شده بودم که سفره را بندازم. لبه شورتم از شلوارم زده بود بیرون. بابا دوباره پس گردنی زد که توله سگ. بکش بالا اون بی صاحاب موندتو. کشیدم بالا. مامان گفت: «برو آقاجون رو هم صدا کن بیاد.» گفتم: «دوره قبرش.» بابا اخم کرد بهم و ابروهاش را تکان داد که یعنی یالا.

تا سر قبر آقاجون دویدم. آقاجون نشسته بود روی صندلی تاشوی برزنتی اش. داشت روی قبر همه آب می ریخت. گفتم: «اقاجون، مامان سفره انداخته.» گفت: «پا ندارم بابا.» گذاشتمش رو کولم و تا سر قبر بابا مامان بردمش. دولا شدم که بذارمش زمین، لبه شورتم از شلوارم زد بیرون. بابا یک تیپا زد تو کونم. گفت: «اخرشم آدم نمیشی.» بعد یک ظرف ماست گذاشت توی سفره که پر از خیار و نعنا بود. انگشت کردم توش و گذاشتم توی دهنم. بابا چشم غره رفت بهم. مامان گفت: «محسن!» بابا چیزی نگفت. یک مشت زد روی پیاز. چند تا تقه کوبید روی قبر بغلی. یکی گفت: «کیه؟» بابا گفت: «همسایه بیا ناهار.» آمد. زن بود. رفتم عقب. همسایه گفت: «چشه این.» مامان گفت: «دکتر گفته سمت هیچ زنی نمی تونه بره.»

یک بشقاب عدس پلو گذاشت جلوم. از توی ماهیتابه روی پیک نیکی، یک تکه نیمرو که تهش حسابی سرخ شده بود، گذاشت توی بشقابم. دوتا قاشق سالاد شیرازی ریخت روی برنجم. آبغوره اش تا ته کاسه ام رفت. قاشقم را کردم زیر برنج. کشمش های پخته اش را در اوردم و انداختم روی قبر بغلی. زن بود. بلند شد و گفت: «اشغال نریز اینجا. نوچ کردی قبرمو. هر بار که میای یه عالمه آشغال میریزی. چقدر بشورم و بسابم؟» بعد زن قبر بغلی تر گفت: «ادم نمیشن اینا.» هر کی یک چیزی گفت. هر زنی که توی قبر بود حرف زد. ترسیدم. بشقابم را برداشتم و دویدم سمت قطعه جدید ها. پام گیر کرد به یکی از قبرهای خالی و با کله رفتم توش. از خواب که پریدم گشنه ام بود. توی سینی کنار تختم یک بیسکوییت مادر بود، یک لیوان آب و یک مشت قرص که دیگر نمی گذاشت سمت هیچ زنی بروم…..

برچسب:
یک دیدگاه بنویسید