و از دیگر قابلیت های تلگرام، امکان ویرایش پیام های ارسال شده است. آنگاه که آدمِ دلتنگ، بعد از تماشای همه عکس های پشتِ همِ کنارِ نام، دل به دریا می زند و می نویسد «سلام.» اینتر می زند. خط بعد می پرسد «خوبی؟» و سطر بعد را این گونه آغاز می کند که «دلم برایت تنگ شده است.» یک تیکِ سبز تنها، کنار همه پیام ها چفت می شود. آدم دلتنگ به ساعت نگاه می کند. با خودش می گوید از خواب بیدار می شود و پیام ها را نگاه می کند. صبحانه می خورد و جواب می دهد. می رود سر کار و به محض رسیدنش …. ساعت ها قصه سر هم می کند که لابد جلسه است، لابد اینترنت ندارد، لابد گوشی اش را جا گذاشته. نکند تصادف کرده ؟ نکند خواب مانده ؟نکند مریض باشد؟ مرتب خودش را می خورد.

دوباره پیام می دهد: «نیستی؟» تا عصر گوشی از دستش نمی افتد. صفحه را باز می کند و می بندد. روشن خاموش. شب می شود. هنوز تیکِ سبز دوم کنار پیام ها نیامده. آرام آرام، آدم دلتنگ تبدیل می شود به آدم دلتنگ نا امید. به آدم دلتنگِ بیچاره. برای چندمین بار می رود توی صفحه پیام ها؟ به ساعت نگاه می کند که از نیمه شب گذشته. انگشتش را نگه می‌دارد روی خط اول. از منوی غمگینی که باز می شود، ویرایش را انتخاب می کند. به جای سلام عزیزم، یک نقطه می گذارد. یک نقطه کوچکِ مچاله. اندازه همه دلتنگی هاش. ذخیره می کند. همه پیام های دیگر را هم . تمام صفحه چت می شود نقطه، نقطه، نقطه….

و از دیگر قابلیت های تلگرام، امکان ویرایش پیام های ارسال شده است. آنگاه که آدم دلتنگِ صبح بدل می شود به مچاله غمگینی روی تخت با پیام هایی ویرایش شده و دلی که از شدت نداشتن ، به اندازه یک نقطه شده است.