مرتضی برزگر

پدر، همسر و غمگین معاصر

داستان نویس

معلم داستان نویسی

مدیر آی‌تی و CRM

کارشناس تولید محتوا

مرتضی برزگر

پدر، همسر و غمگین معاصر

داستان نویس

معلم داستان نویسی

مدیر آی‌تی و CRM

کارشناس تولید محتوا

نوشته های بلاگ

آب ﭼﺸﻤﻪ ﻭ ﺑﺮﮐﻪ ﯾﮏ ﻃﻌﻢ دارد

19 بهمن 1394 نوشته‌ها

ﺩﺭ ﻧﻄﻨﺰ، ﭼﺸﻤﻪ ی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺷﮏ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.

ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺐ ﻫﺎ، ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺒﯿﻞ ﻭ ﺳﺒﺪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﯼ. ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﭼﺸﻤﻪ، ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺷﺐ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺰﻧﺪ، ﯾﺎ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﯾﺎ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻧﺪﺑﻪ ﺑﺮﮐﻪ. ﻧﻬﺮ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﻣﯿﺎﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﻭ ﺑﺮﮐﻪ ﻫﻢ ﺻﺪﻣﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﺷﺪ.
.
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﯼ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﺮﻭﯼ ﻭ ﯾﮏ ﺯﻧﺒﯿﻞ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﭼﺸﻤﻪ ﻭ ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﻫﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﺮﮐﻪ. ﺁﻥ ﻭﻗﺖ، ﺍﮔﺮ ﺳﺒﺪ ﻭ ﺯﻧﺒﯿﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﯼ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺭﯾﺰ ﻭ‌ ﺩﺭﺷﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻢ ﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺏ، ﻃﻔﻠﯽ ﻫﺎ، ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﺲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺶ. ﺳﺒﺪ ﻭ ﺯﻧﺒﯿﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﺎﻫﯽ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻟﻮﻟﯿﺪﻧﺪ . ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ . ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻤﯽ ﺩﺳﺖ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﯽ ﻭ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﮕﯿﺮﯼ . ﺁﻥ ﻭﺳﻂ ﺗﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﯼ ﮐﻪ ﺳﺒﺪ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﯽ ﺑﺎﻻ ﯾﺎ ﺯﻧﺒﯿﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻭﺭﯼ، ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﮏ ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ. ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ. ﻟﯿﺰ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺒﯿﻞ ﻣﺎ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﺩﯾﮕﺮﯼ. ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺷﺎﻥ.
.
ﻣﻦ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﯾﮑﯽ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ، ﺭﺍﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ ﻭ ﻫﻞ ﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺁﻥ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﻢ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺍﺭﺩ، ﺗﻪ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﻮﺷﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ . ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺟﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺟﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ . ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ . ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻧﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ . ﺩﺭﯾﻎ ﺁﻧﮑﻪ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻪ ﻭ ﺑﺮﮐﻪ ﯾﮏ ﻃﻌﻢ ﺩﺍﺭﺩ.
.
ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﺲ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺶ. ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻼ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ . ﻣﯽ ﺳﻮﺯﯾﻢ. ﻣﯽ ﮔﺮﯾﯿﻢ، ﭘﺲ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﻧﻔﺲ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ… ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺍﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﯿﺰ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ ﭼﻪ؟ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻬﺮ ﺑﺎﺭﯾﮏ . ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﯾﻢ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺳﺒﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻥ ﮐﻨﺪ…
ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ، ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﺎﻥ ﺍﺳﯿﺮﯼ ﺍﺳﺖ ….

برچسب:
یک دیدگاه بنویسید